ქებათა ქება ხელის მტევნის თლილობას

(დედუფლის საბიძაშვილ-სამამიდაშვილო სურათიდან )

თუ დღემდე თმებზე ვხელობდი,
მიხვავებია ქებანი,
დღეიდან უფრო მაცვიფრებს
ვაზივით ხელის მტევანი.

მაჯა-შველივით ნაკვეთი,
დაკიდებული მღერანი,
ქალავ, რა სილამაზეა,
ლამის დავმუნჯდე, ღმერთმანი.

თითები ჩუქურთმებია-
გედის ყელივით ყველანი,
აზრი მალია ქარივით,
სიტყვამ შეწყვიტოს რებანი.

მზის ნაჟური გდის, მზიანო,
ვარდის სურნელთა გებანი,
დედუფალს კრძალვით გიხრიან
თავს მიწაცა და ზეცანიც.

ჩემი სამშობლოს ყვავილო,
ჩემი გულის ხარებანი,
მაჯებზე გეამბორები,
შენ ჩემგან ქებულებანი.

კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა თავის ამჟამად გულმოსულ სულიერ მეგობარს, ანა (სახლში როგორ მოგმართავენ, ნეტა) ბ-ს

ციური ბაგეები

აჰა, ჭეშმარიტება:
ალბათ, შენით თვით ღმერთი მაფრთხილებს.
ღმერთი, რომელსაც ვეცემი, თუ ვმუხლგამრობ,
მუდამ ვგრძნობ გვერდში
(მხოლოდ გოლგოთაზე იმუხლებენ
და მხოლოდ გოლგოთაზე იმარჯვებენ).
მეუბნებოდი: იფხიზლე!
რადგან მის ადგილზე სხვა ყველაფერი კერპია-
ჩვენში, თუ ჩვენს გარეთ: სიკვდილია, არარაობა!
შენით მაშინ მოსიყვარულე ღმერთი მესაუბრებოდა,
ვით სიოს რხევა.
დიახ, ცათა ბაგეებო-სულის მეგობრებო:
გულის მალამო და ღამეში მზეო.
ჩემო ციურო წიგნო, ძვირფასო სულო.

შენ ღრმა ხარ, მთვარის,
ძალგიძს შეგრძნება პირველსაწყისის.
უხილავი მარადისობის სარტყელი გაკრავს გარს,
მით დალახტავ დემონებს,
მით დააზარებ ზეციურ ხმებს.
მაგრამ განა სრულად იცი?
არა, არ იცი, ჯერ არ იცი-
"ჯერ" კანონზომიერია.
თუმც, შეგიძლია-სწვდები,
რადგან შენც ამისთვის დაიბადე,
რადგან შენც წამებში იზრდები და არა წლებით.
შენც პოეზია ხარ-ამად, თვალის ჩინო.
არც შენი ცხოვრებაა ამაოებით მძიმე,
რადგან ალივით ზევით მიილტვი.

ღვთით ჩვენს სამშობლოში დანთებულო ლაჟვარდო ცეცხლო,
დედაო-დაო-პატარა ანა.


ვარდობისთვის 18, 2007 წელი
რონდინე, აიაია
კოკა