ანუ წერილი ა. ბ-ს, ვისი სახელიც ჩუმი ხმით ითქმის
აღარ ვისურვე ყოველ დღე კვდომა.
დავიწყე ცხოვრება-პირველი ნაბიჯი;
სამოგზაუროდ გავეშურე იქითკენ,
სად მიწა და მზე ერთურთს ყვარობენ,
სადაც სიყვარულს დღესასწაულობენ.
გზა ამებნა-ირგვლივ აბსურდი და სიბნელეა.
არც არიადნე, არც მისი ძაფი.
ჭეშმარიტება ქვიშასავით გამებნა თითებში,
და ეს არ არის მხოლოდ ლექსი,
ეს ჩემი ცხოვრებაა;
ჩემი პოეზია.
მზევაჟი გადის წკვარამებს,
რომ მზიურობა განიმტკიცოს.
გული მზის საცერი ლაბირინთია.
ახლა, როცა გწერ,
არც ვღონდები და არც ვიღიმები.
ურვის მაგივრად გეხმაურები,
მას, ვის სახელსაც ჩუმი ხმით ვამბობ.
წმინდა მამათგან ქრისტეზე თქმულა,
ჯვარზე გაკრული თუ როგორ ევნო
და ტკივილების გადატანისას
ლმობიერ გულით თავის ჯალათებს
წყალი შესთხოვა:
ღმერთკაცის ყველაზე დიდი ძალა აი, აქ გამოჩნდა.
ჩემი წერილიც ასეთია შენდამი ახლა.
მასაც ამბობენ, რომ ქრისტეს ნაცვლად
ადამიანი ყოფილიყო ჯვარცმული მაშინ,
მედიდურობით ხმასაც კი არ ამოიღებდა-
ეს სისუსტეა.
კოკა
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Nessun commento:
Posta un commento